بیا که بی تو…

بیا که بی تو نه سحر را طاقتی است و نه صبح را صداقتی؛ که سحر به شبنم لطف تو بیدار می شود و صبح، به سلام تو از جا بر می خیزد.

بیا که بی تو آینه ها، زنگار غربت گرفته اند. هیچ کس حریم اطلسی ها را پاس نمی دارد و بر داغ لاله ها در هم نمی گذارد.

بیا که بی تو، قنوت شاخه ها، اجابتی جز غروب تلخ خزان ندارد.

بی تو کدام دست مهر، سرشک غم از دیدگان یتیمان بر می گیرد؟

کجاست آغوش مهربانی که دل های زخمی را به ضیافت ابریشمی بخواند؟

ای آبِ آب!

رودخانه ها عطش دیدار تو را دارند و در بستر انتظار، به سوی دریای ظهور تو شتابان اند.

قامتی به استواری کوه، دلی به بی کرانگی دریا، طراوتی به لطافت سبزینه ها، سینه ای به فراخی آسمان ها و صمیمتی به گرمی خورشید می خواهد تا بشود تو را خواند و کاروان دل ها را به منزلگاه امید کشاند.

این همه را که اندکی بیش نیست، از دل شکسته ترین منتظران تاریخ دریغ مدار، که ظهور تو اجابت دعای ماست…

اى مرد هميشه جوان!

كدام روز سپيد از پشت كوه هاى روز مىآيى؟

كدام صبح صادق, خورشيد را به كوچه هاى تنگ كاهگلى مىآورى؟

كدام روز فرشتگان نام تو را بر مإذنه ها فرياد مى كنند؟

كدام روز عيسى مسيح(عليه السلام) از هفت آسمان فرود مىآيد و به قامت بلند تو اقتدا مى كند؟

كدام روز شاعران به جاى شعر نيايش مى خوانند؟

كدام روز بوى گرم نان سفره هاى كوچك مستضعفان را پر مى كند؟

كدام روز فلسفه چشم هاى تو تدريس مى شود؟

آخر اى آفتاب روشن اطمينان نام تو آواز پر جبرئيل است, در گوش هوش زمان هزار سال است كه هر غروب دلتنگ آدينه به سمت ظهور تو نماز مى گذاريم آيا صبح نزديك نيست؟……….