آیت‌الله مکارم: حادثه خیابان پاسداران نمونه عاقبت عرفان‌های کاذب بود/ مسؤولان مراقب تعبیرات خود درباره «دراویش گمراه» آشوبگر باشند.

آیت‌الله مکارم شیرازی در ابتداى درس خارج فقه:

?حادثه ناگوارى که اخیراً در تهران اتفاق افتاد و منجر به شهادت چند نفر از مأموران انتظامى و بسیجى و موجب تخریب و سوزانده شدن اموال مردم شد، موجب تأسف شدید گردید.

?ما به روح همه آن شهیدان درود مى‌فرستیم که در راه حفظ امنیت هموطنان خود، جان خود را به وسیله عده‌اى از «درویش‌هاى گمراه» از دست دادند.

?بارها گفته‌ایم عرفان‌هاى کاذب سر از مسائل خطرناک دینى و اجتماعى و اخلاقى در مى‌آورند که یک نمونه‌اش همین حادثه دردناک تهران بود.

?این جنایت تا کنون در کشور ما سابقه نداشت که شخص تبهکارى سوار ماشین شود و مردم بیگناه و افراد مدافع امنیت را زیر بگیرد و به قتل برساند.

?آرى این «عارفان کاذب» این بدعت را به نام خود ثبت کردند.

?در واقع آنها کار داعشى‌ها را انجام دادند؛ داعشى‌ها همان وهابیون طرفدار توحید کاذب هستند که همه را غیر از خود کافر مى‌پندارند و خونشان را مباح مى‌دانند. این گروه هم طرفدار عرفان کاذب هستند و از جهاتى به هم شبیه هستند.

?امیدواریم مسؤولان وقتى مى‌خواهند درباره آنها سخن بگویند مراقب تعبیرات خود باشند و چیزى برخلاف آموزه‌هاى دینى که نتیجه معکوس خواهد داشت نگویند.

سایت معظم له

بسمه تعالی

سانحه‌ی مصیبت‌بار سقوط هواپیمای مسافربری که به جان باختن چند ده نفر از هم‌میهنان عزیزمان انجامید دلها را لبریز از اندوه و تأسف کرد. اینجانب مراتب تأثّر عمیق و همدردی صمیمانه‌ی خود را با خانواده‌های داغدار آنان ابراز میدارم و صبر جمیل و اجر جزیل برای آنان و رحمت و مغفرت الهی برای جان‌باختگان از خداوند متعال مسألت میکنم. مسئولان ذیربط لازم است همه‌ی تلاش و همکاری خود را برای اقدامهای لازم در این مورد بکار برند و امکان تکریم و تشییع پیکرهای آنان را فراهم سازند.

سیدعلی خامنه‌ای ۲۹ بهمن ۱۳۹۶

                                       فاطمه اكتفا به نامش نكنيد

                                    نشناخته توصيف مقامش نكنيد

                                  هر كس که در او محبت زهرا نيست

                                     علامه اگر هست سلامش نكنيد…

حریق دامنه دار، بهار را با خود می بُرد و پاییز بلافاصله پشت در خانه بهار فرامی رسید.

من دلم آنجا بود؛ آنجا که خاکستر و شعله، توامان بر گیسوان جوان آوار می شد و سوره سورة عشق را بی مهری کینه یک شبه پیر می کرد. کابوس نبود؛ حقیقت بود.

افسوس! هیچ کس به هواداری شاخ و برگ معصومی که در طوفان نخوت پرپر می شد، برنخاست و هیچ دستی نبود تا دست های کوثر تنها را در معرض کولاک خانه برانداز، در دست بگیرد.

ناگاه بادی مهیب درِ خانه بهار را به سمت آتش گشود، و بانوی معصوم خانه، پشت در یکه و تنها به دیوارهای غربت خود اصابت کرد؛ به دیوارهای پیمان شکستن قبیله خیانت….

همیشه ابرها در انتظار چشمان او بودند تا صحن و سرای دلش را با غم چراغان کنند.

همیشه قامتش شکل رنج داشت؛ اگر چه سرمایه شادمانی آسمان و زمین بود.

بهارانِِ مه گرفته بود او، از همان آغاز تولد. .. که مثل رنج و بی شکایتی کبود بود و مثل تحمل و گلایه نکردن، خونین و سربلند. …

نیلوفری که رو به آسمان بود و سر بر افلاک می سایید، دلش بود.

عاشق نور بود و چهره اش چراغ حقیقی بشر بود. تمام پروانه ها از قلبش زاده می شدند و به جهان پا می نهادند. دست هایش استجابت دعای مردمان بود در آن روزگاران قحطی امید. … عمر بلندی نداشت.

پیراهن مادرانگی اش جوان از خاک کوچید، ولی در آن مختصر زندگی، به قدر بلندای آفرینش از خود یادگار به جا نهاد. فراموشی با نام او همیشه در تضاد است.

جاودانگی وصف همیشگی او و فضیلت های اوست که نسل بلندبالایش در طول عمر زمین زبانزد عشق اند و فرزندان قهرمان او چون عطر بهشت تا قیامت در انتشارند.

■

آن داس تهدید که برای درو کردن لبخند خدا آمده بود، منطق روییدن نور را نمی دانست که چگونه تا ابد تکثیر خواهد شد.

آن شبیخون بی اذن که در کمین نیلوفران چشم تو بود، گلدان های تمام خانه های جهان را از غصه عقیم کرد.

گویا همین دیروز بود که فردای مرگ سرخ تو بود و امروز سوگ سبز ما.

انگار همین دیروز بود که امروز را پر از صدای انقلابی تو کرد.

نخستین رواج نهضت و رستاخیز، تو بودی که رگ های آزادگی را به جوش آوردی.

از تو آموختیم فریاد را بر زبان آوریم و اعتراض را در پستوی خانه ها نهان نکنیم.

چگونه یک زن، تمام مردانگی تاریخ را به دوش می کشد و مردان عالم را به شاگردی مکتب آزاده خویش فرامی خواند؟

چگونه تو با آن خلقت لطیف حوریانه، تاب و توان ضربت خوردن از طعنه ها و کینه های ناحق را داشتی؟

در باغچه خانه ام یک شاخه یاس ایستاده و نور قامتش در شب ها، یک تنه سپیدی را فریاد می زند.

او همنام توست، یاس شهید مهربان…

سودابه مهیجی