اى مرد هميشه جوان!

كدام روز سپيد از پشت كوه هاى روز مىآيى؟

كدام صبح صادق, خورشيد را به كوچه هاى تنگ كاهگلى مىآورى؟

كدام روز فرشتگان نام تو را بر مإذنه ها فرياد مى كنند؟

كدام روز عيسى مسيح(عليه السلام) از هفت آسمان فرود مىآيد و به قامت بلند تو اقتدا مى كند؟

كدام روز شاعران به جاى شعر نيايش مى خوانند؟

كدام روز بوى گرم نان سفره هاى كوچك مستضعفان را پر مى كند؟

كدام روز فلسفه چشم هاى تو تدريس مى شود؟

آخر اى آفتاب روشن اطمينان نام تو آواز پر جبرئيل است, در گوش هوش زمان هزار سال است كه هر غروب دلتنگ آدينه به سمت ظهور تو نماز مى گذاريم آيا صبح نزديك نيست؟……….

اما آقای ما!

به روسياهي‌مان نگاه نکن و به دستهايمان که خالي اند،

و به زبانمان نیز گوش مسپار که گناهکارتر از آن است که تو را با صداقت و اخلاص بخواند،

قلب آن اندک بندگان واقعی خداوند را ببين که هر روز ـ صبح و شام ـ تو را مي‌خوانند…

بشارت امام باقر به منتظران مهدی امام باقر علیه السلام: «بر مردم زمانى مى‏‌آید که امام‌شان از منظر آنان غایب مى‏‌شود. خوشا به حال آنان ‏که در آن زمان در امر [ولایت] ما اهل‌ بیت(علیهم‌السلام) ثابت ‏قدم و استوار بمانند! کمترین پاداشى که به آنان مى‏‌رسد، این است که خداى متعال خطاب‌شان مى‏‌کند و مى‏‌فرماید: «بندگان من! شما به حجت پنهان من ایمان آوردید و غیب من‌را تصدیق کردید. پس بر شما مژده باد که بهترین پاداش من در انتظارتان است».

[کمال الدین، ج ۱، ص ۳۳۰٫]